การที่รัฐธรรมนูญไทยขาดเสถียรภาพนั้น มิได้เกิดจากความไม่เหมาะสมของบทบัญญัติเป็นสำคัญ หากแต่เกิดจากทัศนคติ พฤติกรรมและผลประโยชน์ของนักการเมืองมากกว่า ดังนั้นแม้ว่าจะร่างรัฐธรรมนูญให้ดีเลิศเพียงใดก็ตาม แต่ถ้านักการเมืองขาดวิสัยทัศน์ ขาดความรับผิดชอบต่อชาติบ้านเมือง และขณะเดียวกันหากประชาชนขาดความสำนึกต่อสิทธิและหน้าที่แล้ว ก็คงป้องกันการล้มเลิกไม่ได้ และรัฐธรรมนูญคงถูกอ้างเพื่อใช้เป็นสัญลักษณ์อยู่เรื่อยไป จึงทำให้ความสำคัญของรัฐธรรมนูญในฐานะที่เป็นกฎหมายสูงสุดของรัฐต้องหมดความหมาย และกลายเป็นภาพลักษณ์ของ สิ่งชั่วร้าย อันเนื่องมาจากพฤติกรรมของนักการเมือง