ภาษาบาลี กับภาษาอังกฤษ ต่างมีต้นกำเนิดมาจากตระกูลภาษาเดียวกันได้แก่ ตระกูลภาษาอินโดยูโรเปียน (Indo3European) ด้วยเหตุนี้จึงมีรูปลักษณะบางส่วนที่คล้ายคลึงกัน เพียงแต่ชื่อเรียกอาจแตกต่างกัน และรูปแบบโครงสร้างในการเรียงคำ (Word Order) ในประโยคก็ไม่เหมือนกัน กล่าวคือ ภาษาอังกฤษเป็นแบบ ประธานกริยา+กรรม (SVO) ส่วนภาษาบาลีกลับมีรูปแบบของการเรียงคำเปนแบบ ประธาน+กรรม+กริยา (SOV) และภาษาบาลีมีการแจกรูปตามวิภัตติ ยิ่งหากผู้เรียนได้มีโอกาสได้ศึกษาในรายละเอียดของทั้งสองภาษา ก็จะเห็นความต่างและความเหมือนที่ปรากฏในภาษาทั้งสอง และหากนำเอาโครงสร้างทางภาษาศาสตร์มาเปรียบเทียบกันก็จะพบว่า

ทั้งสองภาษามีความคล้ายคลึงกันในหลายๆ ส่วนเพียงแต่มีชื่อเรียกต่างกันเท่านั้นเอง ซึ่งมันจะเป็นประโยชน์อย่างเมื่อเราต้องการเรียนรู้ในด้านโครงสร้างของอีกภาษาหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่น Case ในภาษาอังกฤษ แต่ภาษาบาลีเรียกว่าวิภัตติ, หรือภาษาอังกฤษเรียก Adjective แต่ภาษาบาลีเรียกว่า วิเสสนะทั้งนี้ความหมายของทั้งสองคำก็มีความหมายอันเดียวกัน คือตัวที่ทำหน้าที่ขบายคำนามที่ตามหลังมันมา แต่รูปแบบของวิเสสนะหรือ Adjective นั้นทำหน้าที่ขยายคำใดจะวางไว้หน้าคำนามคำนั้น